Honowanie to proces nazywany również gładzeniem bądź szlifowaniem krzyżowym. Jest to jedna z nowoczesnych metod maszynowej dokładnościowej ściernej obróbki wykańczającej, dzięki której można uzyskać idealnie gładkie i precyzyjne wymiarowo powierzchnie. Wykorzystuje się je w obróbce otworów i cylindrów, aby ich powierzchnia była dokładnie wykończona. Honowanie nadaje im właściwą średnicę, a także pozwala pobyć się ewentualnych niedoskonałości i błędów kształtu. Mimo iż honować można również wałki, płaszczyzny i uzębienia, to obecnie metoda ta stosowana jest przede wszystkim do obróbki powierzchni walcowych.
Jakie maszyny przeznaczone są do honowania?
Aby przeprowadzić honowanie, konieczne jest posiadanie specjalistycznej maszyny nazywanej honownicą. Wyróżniamy dwa rodzaje takich urządzeń: honownice poziome oraz pionowe. Podział ten wynika ze sposobu ustawienia osi wrzeciona. W honownicach poziomych jest ono ustawione poziomo, a w pionowych – pionowo.
Honownice poziome to maszyny, które są zazwyczaj wykorzystywane do honowania długich otworów oraz do operacji wykonywanych na zewnątrz. Honownice pionowe są stosowane do honowania otworów krótkich, które są najczęściej wykorzystywane przy produkcji masowej. Najnowsza generacja honownic to urządzenia sterowane numerycznie, dzięki czemu obróbka jest jeszcze bardziej precyzyjna. W tego typu maszynach obrabiana część pozostaje nieruchoma, natomiast sama głowica wyposażona w osełki składające się z węglika krzemu, tlenku aluminium, diamentu albo azotku boru, porusza się ruchem posuwisto-zwrotnym, wygładzając powierzchnię.
Jaki efekt można uzyskać dzięki honowaniu?
Honowanie to mikroobróbka wykańczająca stosowana w cylindrach oraz powierzchniach walcowych. Dzięki niej można usunąć błędy kształtu otworu takie, jak: beczkowatość, kształt klepsydry, rysy wzdłużne i obwodowe, niewspółosiowość, owalność, krzywiznę osi, stożkowatość, małą średnicę czy falistość. Elementem szlifującym obrabiany element jest specjalna osełka, która składa się z wielu ziaren ściernych. Podczas honowania jest ona wprawiana w ruch obrotowy i posuwisto-zwrotny, dzięki czemu na obrabianej powierzchni powstaje delikatna struktura krzyżowa, przypominająca siatkę rys. Dzięki niej elementy zyskują dłuższą żywotność, gdyż o wiele lepiej rozprowadzany jest po nich środek smarny i nie dochodzi do jego zerwań. Obrabiane elementy zaczynają lepiej ze sobą współpracować, a ich właściwości trybologiczne ulegają znacznej poprawie.
